ورق سیاه به ورق‌های فولادی گفته می‌شود که پس از فرآیند نورد گرم تولید می‌شوند و سطح آنها به صورت طبیعی تیره و مات است. این ورق‌ها معمولا به دلیل خواص مکانیکی و قابلیت شکل‌پذیری بالا در صنایع مختلف مانند ساخت سازه‌های فلزی، تولید لوله و پروفیل و ساخت قطعات خودرو استفاده می‌شوند. ورق سیاه معمولا دارای ضخامت‌های متفاوتی است و می‌تواند به صورت رول یا برش خورده عرضه شود. همچنین به دلیل عدم پوشش دهی، ممکن است نیاز به محافظت در برابر زنگ‌زدگی داشته باشد.
اما با وجود تمامی این ویژگیها، ورق سیاه معایبی هم دارد که در برخی موارد می‌تواند محدودیت‌هایی برای استفاده از آن ایجاد کند. برخی از معایب ورق سیاه عبارتند از:
زنگ‌زدگی: ورق سیاه به دلیل عدم پوشش‌دهی، مستعد زنگ‌زدگی و خوردگی است، بخصوص در محیط‌های مرطوب یا در معرض مواد شیمیایی.
کیفیت سطحی: سطح ورق سیاه معمولا نازک و ناهموار است که ممکن است در برخی کاربردها نیاز به فرآیندهای اضافی مانند سنباده‌کاری یا رنگ‌آمیزی داشته باشد.
محدودیت در شکل‌پذیری: با وجود قابلیت شکل‌پذیری خوب، ورق سیاه ممکن است در برخی شرایط خاص نتواند به خوبی فرم بگیرد و دچار ترک یا شکست شود.
وزن بالا: ورق‌های سیاه معمولا سنگین‌تر از ورق‌های دیگر مانند ورق گالوانیزه هستند که می‌تواند در حمل و نقل و نصب مشکلاتی ایجاد کند.
تنوع محدود در ضخامت: در مقایسه با دیگر انواع ورق‌ها، ممکن است تنوع کمتری در ضخامت‌های مختلف داشته باشد.
به همین دلایل، انتخاب ورق سیاه برای پروژه‌ها باید با دقت انجام شود و شرایط محیطی و نیازهای خاص پروژه مد نظر قرار گیرد. انتخاب ورق سیاه متناسب با پروژه اهمیت زیادی دارد زیرا تاثیر مستقیم بر کیفیت و دوام ساختار نهایی دارد. هر پروژه نیازهای خاصی از نظر استحکام، مقاومت در برابر خوردگی و شرایط محیطی دارد. انتخاب نادرست می‌تواند منجر به مشکلاتی مانند زنگ‌زدگی، کاهش عمر مفید و هزینه‌های اضافی برای تعمیر و نگهداری شود. به همین دلیل ارزیابی دقیق ویژگی‌های فنی ورق سیاه، از جمله ضخامت، نوع و شرایط محیطی، برای اطمینان از کارایی و ایمنی پروژه ضروری است.
